سرای غزل

 

تار زلفی کو که دل را نغمه پردازش کند
بی نوا را با چکاوکها هم آوازش کند

عاشقان را سدّ ره بسیار باشد پیش رو
مرد می خواهد که دلبر را سرافرازش کند

می توان آن تاب گیسو را دوصد تفسیر کرد
همچو شانه هر که خود را محرم رازش کند

آسمان رویای مرغ در قفس افتاده است
خواب شیرینی مگر خوشحال پروازش کند

شبنمستان میکند دامان خود را همچو گل
صبح خود را هر که با لبخند آغازش کند

با زر و زیور به دلها ره نمی یابد کسی
سامری هرچند حیله صرف اعجازش کند

روزگاران شاه و شه زاده فراوان دیده است
لطف حق باید جلیلی را که شهنازش کند

سید علی کهنگی
@sayedalikahangi