سرای غزل

 

دنیا به سوی ظلمتی دلگیر می رفت
وقتی که مولا در غُل و زنجیر می رفت

چشمان مظلوم از عدالت گشت نومید
تیزی حکم حق چو از شمشیر می رفت

بین در و دیوار زهرا اشک می ریخت
شیر خدا با غم پی تقدیر می رفت

بانوی عشق و عاطفه،با حال محزون
روح لطیفش از پی تکبیر می رفت

از پیش چشمان عزیزانش شبانگاه
می رفت،امّا کاش با تأخیر می رفت

واسع در اندوه و عزای مادرش گفت
ای کاش از روی زمین تزویر می رفت

#سید_علی_کهنگی بهمن 1398
sayedalikahangi@