سرای غزل

اینچنین که می زنی بر پای دل زنجیر را
چون دهی روزی جواب،این آه دامنگیر را

تیغ مژگانت دل عشّاق را صد پاره کرد
همنشینی با کمان سرکش نماید تیر را

سنگ خارا می شود چون موم در پیکار عشق
ناز آهو رام سازد روزگاری شیر را

طالعم این بود با اهل محبت سر کنم
نامرادی دور کرد از من چنین تقدیر را

بود در رویای من پرواز در اوج سپهر
بی نوا را خوش بود این خواب بی تعبیر را

واسع از عشق مجازی رو به عشق حق نما
شمع راه خویش ساز اندیشه و تدبیر را

#سید_علی_کهنگی تیر 1399
sayedalikahangi@

مستند می سازد از ما روزگار
از جدایی،از مصیبت،از حصار

از طلوع صبح خلقت جان گرفت
چهره ی زشت حسادت آشکار

سالها در باور ما ریشه کرد
سخت کوشیدن،تلاش و پشت کار

تا زمستانش چنین بی رنگ و بوست
می خرامد گل در آغوش بهار

بخت ما بر چین پیشانی نوشت
آرزوهایت همیشه برقرار

بارها از دفتر دل خوانده ام
داستانهایی بدور از انتظار

میکنم گاهی فرار از زندگی
گوشه ی دنجی اگر شد آشکار

وای ازان روزی که از اوج سپهر
ناله ای را بشنود پروردگار

مقصد ما عرش اعلا بوده است
باید آنجا پر کشید از این دیار

می رسد روزی به پایان قصّه ام
در سکوتی خلوت و تاریک و تار

سید علی کهنگی
@sayedalikahangi