سرای غزل

 

چشم عاشق کی دهد تشخیص،راه از چاه را
این کبوتر دانه بیند دامهای راه را

می دهد لبخند، شوق آسمان گردی به دل
پاک باید کرد زین آیینه ردّ آه را

آسمان را هم به زیر چتر خود می آورد
هرکه چون خورشیدبخشدجلوه ایی هم،ماه را

باورم این بود،هنگام شکوفایی گل
نوبهاران دور سازد کینه? خود خواه را

آرزوها را محقّق می کند امّیدها
دور از ذهنت مکن این مصرع کوتاه را

دولت فقر افتخار سالک بی ادعاست
نیست اینجا اعتباری بارگاه شاه را

واسع از جا مانده گان کاروان عشق بود
گفته با شوری دگر این بار،بسم اللّه را

#سید_علی_کهنگی فروردین 1399
sayedalikahangi@