سرای غزل

 

چه شود به روی ماهی بکنیم ما نگاهی
که زکات روی زیبا نگه است گاه گاهی

گذری چو ماه بنما به شب سیاه ما هم
که صفا کند گدایی ز عبور پادشاهی

چه خوش است شاعران را غزلی بداهه جایی
که غزال دل فریبی گذری کند ز راهی

به طریق عشق بازی نتوان گرفت خرده
من و عطر زلف یاری،تو و کنج خانقاهی

به حریم کبریایی نتوان رسید امّا
بشتاب همچو ذرّه که رسی به جایگاهی

همه عمر تا توانی دل حق به دست آور
به عبادت و دعایی و اگر نشد،گناهی

حرم و قفس برای من و تو یکیست ای دل
برسان سلام ما را به کبوتران چاهی

سید علی کهنگی،تیر 1398
@sayedalikahangi