سرای غزل

زابرا (محلّی)

روزا دا  مِثلی  شَباد  سیا نکون
خُودْدا  با  دِلخوری  زابِرا نکون

همه از زَندِگی دِلشون خون شُدِس
با زَنود بی خودکی دَعوا نکون

مَعلومِس کا گَر میشی دو روز دیگِه
از سَرود مو سیفیدا جُدا نکون

اَی می خَی صَفحَ بَرود کوک نکونند
خودْ دا با اَمروزی یا آشْنا نکون

اَی رِفیق قِدیمی‌دا یِه جَی دیدی
بی خودی توو آسِمون نیگا نکون

رامْبَرَم کا بِنزی آلوالوی می خَی
بُشنو از مَ ، حَوِسی بی جا نکون

دَسّی مَردومام میشِد توو روز گِرفت
شَبا تارکی،کاری شَب نِما نکون

واسعا اَی کا دیدی سَر کوچِه‌دون
چِش چیدا این کِشه اون وَرا نکون

#سید_علی_کهنگی  اردیبهشت 1404
@sayedalikahangi