سرای غزل

کِشمِشا توت (محلّی)

دَرِد از را می‌رسد عَیدا ، یه مُشتی گِمِلَند
پیش عَیالا کِسا کارا ، سَر به زیرا خِجِلَند

پِدری  مَردوما  دَر  اُوُردِس  این  گِرونی یا
دیگه اَی تو‌‌ خوابامون یِه وَخ بینیم ارزونی یا

خوش به حالی اوروزا وا سرما وا زِمَسّونی
با یِه کُت کُنِه می‌شد  تِمومی سالا رَد کونی

دَسا  اون  قِدیمیا اَی خالی بود تو زَندگی
عَوِضوش ساده و بی ریا بودند تو بندگی

دِلاشون خیلی صفا داشتا ، تو  شب  نشینی‌یا
خوشبودند با یِخدِچی کشمشا‌توت توسینی‌یا

حالا  این  تَجَمّلاتا  همه  را  پاشوندا  رفت
سَرا شاخی شادیا کُنجی خونا خابوندا رفت

پِدَره با حالی زاروش میگه کا مَ چون دونم
دیگه پَس وَر نمیام  ، رانِمبَرم چی کار کونم

اُی‌خودا ، جونی خودود به دادی مِلّتود بِرِس
واسعام یِخده چی کمتر بزاروش  زیری پِرِس

#سید_علی_کهنگی  اسفند 1403
@sayedalikahangi