سرای غزل

یِه لُقمه نون (محلّی)

بُرو پِه یِه  لقمه نون ، چیز  تو غزل در نمییاد
این خمیری بی صَحَب صد سال دیگام ور نمییاد

اَنزِه کا از چِشا ابرو این و اون گفتی تا صاح
اَگِه ‌کا  بِخاد بی‌یاد  بی  دوتا  سر خر نمییاد

زَندِگی نیس اینکا مُو دَر بِه دَرا تووش میلولیم
این  دو تا نِفَس کا  موندِس  آچِرا  سر نمییاد

بِپا  از  زوری  نداری  کِس  یِه  وَخ  اُلید نَشِد
اَی نَه پایْن از رو کولود مث بِچه عَنتَر نمییاد

گای گوداری اوروزا  بِرا میشد  مَنقَلا  گوشت
دیگِه از هووش سولاخی بویی کباب پَر نمییاد

پَریشا  کوجَی  کا  از کُلی  کوچا قُمشه گِلی
دیگه  بر  یِخدِچی  کا  صدای  عَر عَر نمییاد

اینکا واسع تو بَروش یِه عُمره بال بال میزنی
اَنزِه بی رحمه کا هوشکی از پَسوش وَر نمییاد

#سید_علی_کهنگی اسفند 1403
@sayedalikahangi