سرای غزل

بچّه سر راهی (محلّی)

آخِی از  فُلانی کا  وایِه  پِدر  موند  به  دِلوش
از او وَخ کا چِش وا کرده غُصّه کَردِس گِمِلوش

اَگِه  کا  خاکیشتِری  زَندِگی  شا  هَم  بِزَنی
اِلّا دِل سوخته دیگه نِمجوری از توو حاصِلوش

اَی توو بازی پِلا چِفتِک اونا بالوش می دادند
یِکی  با  قُلدُری  می زد  با کُلِه  زیری پِلوش

خونِچی اَیکا یِه وخ رو کُپِه شن دُرُس می کرد
با لَقِت هر کی کا رَد می شد میزد شِرتی گِلوش

به  نِظِر مَ بَد تِرِز  بی پِدری  چیز دیگه نیس
روزگاری بی پدر توو صحرا غم، کرده وِلوش

مادِرام نَداش کا پُشتوش لا قَلَنده در بیاد
مَسقَرِه می شد هَمِش با سَرا وعضی پَچِلوش

کاشکی  تُخما  تِرِکه  این  آدِما  پا  نِمگِرفت
کا  با  بد  بَختی  بِنا  نَشِد خونِش از اَوّلوش

مَصلَحَت خودا را واسع مو کا سَرمون نَشُدِس
آما توش موندَم آچه هرکی یِجورس مُدِلوش

#سید_علی_کهنگی   آبان 1403
@sayedalikahangi