سرای غزل

قِرتی بازی (محلّی)

اُی کا  وَعضود  یِزَره  بِیتِرِس  از  مو بی پولا
دیگه  اَن  قیافه  نِمخاد  بیگیری پیش کوچولا

بِگِمونوم  نَرِسی به جَی با این  دووزا  کَلِک
کا دَری هِی میزَری سَر این و اون اَنزِه کولا

تو با قورتی بازی خوددا نِمتونی گُندِه کونی
هَر چی یام  دُورا وَرود  پُر بِشِد  از آلّا بولا

طُوری یام  نِمشِد اَگه شُکری خودا  را بووکونی
شَبا کا سَر می کِشی توو تِشنه گید پِپسی کولا

نَشو پیش نوک همه جا ،با  قِرتی بازی بعضی یا
پادا پَس بِکِش، نَکون خوددا قاطی این فوضولا

بِپّا  با  کارا  وا حرفاد  نَسوزونی  دِل  کِسا
اَیْ نَه باد هر چی دَری  بِدِی بالا این آمپولا

بُشنو از مَ واسعا، دوری کون از  مریض خونا
مُفتی مُفتی میکُشَندود با یِه مشت این کَفسولا

#سید_علی_کهنگی  آبان 1403
@sayedalikahangi