سرای غزل

اِنار کوری (محلی)

دادی مَردوم دَر اومِد پَس چیطو شُد مسلمونی
چَنزِه  باد  ناله  کونند  از آب  و  بَرقا  گِرونی

اُی زَن  آخِر  نَدَرِد،  دَر به دَری  آدِم  فَقیر
آب غوره بَر کی از اون گوشه چِشاد میچِّکونی

بو وا  بَرْکِت  دیگه  نه  نونا دَرِد نه  مَزرَعا
بَر چیچی اِنار کوری خُشکیده را میتِّلونی

یِخدِه وامْ توو فاتْحَوا دَسدا بزار در شیکَمود
مِگِه هر چی هَشدِس اونجا، تو میباد بِلُمبونی

مَ میباد چی کار کونم کا خنده چید گُل بوکوند
اَی کا  با  تَحنِه  نگوی  وَخ  بُرو  اُی  یِقّرونی

وَخ کا بال بال میزنم بَرود، بَروم قَمیش می یَیْ
آ بَر اینکا  نبینیم ، چِشدا  رو  هَم  می چّلونی

لا قلنده یخده چی شعرا قدیمی معنی داش
حالا کا بیشتریاش فقط شدس بند تمونی

مَنام  آخِر  می زَنِد  به  کَلِّه‌م  از اینجا  بِرَم
تو بوگو #واسع اَگِه موندی میخَی چیکار کونی

#سید_علی_کهنگی  شهریور1403
@sayedalikahangi