سرای غزل

مُو مَرْداوام مُقَصّریم (محلّی)

تا میگن مَندا بِسون قَح می کونند
اَی بوگند اووَر بیشین تَح می کونند

اومحَلام، اَی کا خاصی آشتی کونی
زیر لَبی پوف پوفا اَح اَح می کونند

بونِه اَی یِه وَخ نیاد گِل دَساشون
حَرفا چِل سال پیشا مَطرَح می کونند

گا گوداری  میزَنَنْدود  به  زیمین
مَشْوِرت  وَخ  با  مُنَح نَح می کونند

دِلشون از یِه جَی دیگه یِوَخ پُرِس
دَعواشا با مُونی کَفلَح می کونند

خودمونیم، مُو مَرداوام مُقَصِّریم
زَنامون یِه وَختا اَی قَح می کونند

اَنزِه  واسع  با  زَنا  گِلَم  نَیُفت
خُودچونا  دَرَند مسلَّح می کونند

#سید_علی_کهنگی   شهریور 1403
@sayedalikahangi