سرای غزل

سرشک آتشین

ز چشمان غزالانت غزل گلنار می بارد
به دشت سینه ام باران گوهر بار می بارد

تمام آسمانت را در آغوشم نشان جانا
که از در گاه احسانت سحر اسرار می بارد

خریدار محبت را نمی بینم درین دوران
اگر چه لطف و مهرت از در و دیوار می بارد

مراد خویش را هر کس به یمن عشق می یابد
ازین دریای مهر  افشان کرم بسیار می بارد

مناعت آدمی را بی نیاز از خلق می سازد
به این خوان رزق بی منت ز سوی یار می بارد

بدون شک جهنّم را به لطف حق کند خاموش
سرشک آتشینی که از استغفار می بارد

صداقت را تو ای واسع چراغ راه خود گردان
که نور آسمان پیما ازین کردار می بارد

#سید_علی_کهنگی آذر 1400
sayedalikahangi@