سرای غزل

 

برای مرغ در قفس از آسمان سخن مگو
غریب و خسته را غزل برایش از وطن مگو

هزار راه رفته ام درین سراب زندگی
دگر برایم از سرود بلبل و چمن مگو

منی که دورم از خودم به قدر صد هزار سال
حکایت فراق را بیا و پیش من مگو

حدیث عشق وعاشقی مخوان بگوش بیخرد
ز باغ و عطر نسترن به زاغک و زغن مگو

همیشه خاطرات بد عذاب آورد ز پی
به نزد یوسف از برادران و پیرهن مگو

کتاب آرزو اگر چه از امیدها پر است
ولی تو از محالها برای مرد و زن مگو

در آستان بی کسی چه جای درد و دل بود
بگو به واسع این زمان ز جمع انجمن مگو

#سید_علی_کهنگی آبان1400
sayedalikahangi@