سرای غزل

 

با آنکه دل به قول و غزل خوش نموده ایم
پیوسته از مصیبت دنیا سروده ایم

آینده گان چگونه قضاوت کنندمان
از آنچه دیده ایم و ازآنچه شنوده ایم

چیزی بجز محبت و عشق و وفا نبود
فالی اگر برای عزیزی گشوده ایم

میشد نماد زاهد و صوفی و شیخ بود
ما اهل خانقاه و شبستان نبوده ایم

دریای چشم او چو غزل خیز و دلرباست
هر آنچه گفته ایم از آنجا ربوده ایم

یارب اگرچه دست به سبحه نگشته ایم
هر جا گلی شکفت به عشقت ستوده ایم

واسع شکایت از کس و ناکس نمی کند
از لوح سینه گرد کدورت زدوده ایم

#سید_علی_کهنگی خرداد1400
sayedalikagangi@